De visuele taal die Eli Zegers had ontwikkeld als tekenaar via het zetten van lijnen, kon hij moeilijk vertalen in verf. Hij maakte van dat nadeel een voordeel. Hij liet het vertalen achterwege en concentreerde zich puur op de verf en de handeling van het schilderen. De enige beperking die hij had, en die hij tijdens het schilderen ook nog eens benadrukte, was het kader gevormd door het doek. Binnen dat deels zelf gecreëerde kader ontstaan zijn schilderijen door intuïtief, gevoelsmatig en associatief te reageren op wat er tijdens het schilderen op het doek gebeurt.
Geen schilderij staat op zichzelf; het resultaat hangt mede af van hoe de toeschouwer het ervaart en interpreteert. Het werk van Zegers zal nu eens abstract overkomen, en dan weer associaties of herinneringen oproepen aan een eerder ervaren beeld uit de werkelijkheid. Zo laveert hij in zijn schilderijen tussen concrete conceptie en het oproepen van gedachten en emoties van de toeschouwer, middels verf gevangen in het kader van het schilderij.