Op 4 oktober 1982 zag Hans Waanders (1951-2001) aan de Maasoever, vlakbij zijn woonplaats ’s-Hertogenbosch, voor het eerst een ijsvogel (Alcedo atthis). Dit beeld heeft hem sindsdien nooit meer losgelaten. Vanaf dat moment is hij bijna obsessief alle informatie gaan verzamelen over deze enigszins schuwe en solitair levende vogel. Om alles van de ijsvogel te weten te komen, heeft Waanders wereldwijd verzameld wat er over de vogel bekend is. En om het zich vervolgens eigen te maken, heeft hij deze informatie in beelden vertaald.
Niet alleen plaatjes van de ijsvogel, maar ook zijn geluiden, vliegbewegingen, prooien en vijanden en zijn diverse benamingen gaf Hans Waanders een beeldende vorm. Hij ging daarbij zo ver dat hij de verblijfplaats van de ijsvogel in diverse landen opzocht en de grenzen van het territorium met zijn eigen lichaam markeerde.
Hans Waanders werkte in uiteenlopende technieken, zoals geschreven teksten, kleurpotlood, collages en zeefdruk, maar overwegend in aquarelverf en stempeltechniek. De stempels sneed hij uit vlakgum en maakte daarmee zowel afdrukken op losse vellen papier als boeken.In de loop der jaren heeft hij een honderdtal kunstenaarsboeken uitgegeven. Meestal maakte hij ze zelf, compleet ingebonden en vaak in een beperkte oplage van niet meer dan 20 stuks. Vooral in het buitenland bestaat interesse voor Waanders’ kunstenaarsboeken. Ze zijn o.m. aangekocht door het Museum of Modern Art in New York, de Tate Gallery in Londen en het Centre Pompidou in Parijs.
Waar het Waanders om ging, was de wereld te ordenen aan de hand van materiaal over de ijsvogel. Hij zag in kenmerken van de ijsvogel veel van de kenmerken van de kunstenaar: levend op de rand van het bestaan, erg op zichzelf en met exotische trekken. Voor Hans Waanders was de ijsvogel een metafoor voor het leven van de kunstenaar.