1956
De schilderijen van Mariës Hendriks gaan over tijd, licht en kleur.
Ze neemt gedurende een lange periode foto’s van het steeds veranderende patroon van licht en schaduw dat de zon door hoge ramen naar binnen op de vloer en voorwerpen in haar atelier. Een reeks foto’s vorm steeds de basis voor een schilderij. Licht- en donkercontrasten worden benadrukt terwijl de lichtbron buiten beeld blijft. Zoals bij het klassieke clair-obscur, maar zonder het daaraan gekoppelde dramatische effect. Hendriks’ schilderijen zijn abstract èn figuratief, en zinderen subtiele kleurtoetsen.