1979
Marjolijn de Wit is gefascineerd door de relatie tussen mens en natuur, waarbij de mens de natuur naar zijn hand probeert zetten. Naast de morele aspecten speelt ook de esthetische kant een rol. Op het snijvlak van cultuur en natuur bezoekt zij de rafelranden van de ruimtelijke ordening en het intrigerende niemandsland dat daaruit ontstaat. Tegelijk tast ze de erfenis van de abstracte beeldende kunst af. Het levert een subtiele en meerduidige, nieuwe vormentaal op, waarin zij een wereld tussen orde en chaos verbeeldt, en waarin een tekentafelvisioen strijd levert met grillige, onstuitbare levensdrang (deels ontleend aan “Naar wat overblijft” door Mischa Andriessen).